Ervaringen van de eerste week

Na ruim een week Port Elizabeth (PE) en het House of Resurrection (HOR) zijn we al heel behoorlijk gesetteld. Ons huisje voelt als thuis en we kunnen inmiddels zonder routebeschrijving naar het HOR rijden. Dat is ongeveer een half uur vanaf huis. Wat voor ons wel erg wennen is dat je hier steeds opnieuw alles moet afsluiten; voor elke minuut dat je buiten bent. We hebben alarm op ons huisje, een slot tussen onze tuin en de oprit en dan nog een groot hek dat ons van de openbare weg scheidt. Vooral dit hek moet steeds gesloten zijn want je weet hier maar nooit wie er op 'visite' komt.

Terwijl ik dit type ligt Carmen al, zoals elke avond, in haar bedje. De cultuur hier verwacht van haar dat ze om 5 uur opstaat om voor haar gezin te zorgen. De keuken is verboden terrein voor mannen, dus het is me niet toegestaan haar daar te helpen. Dus terwijl zij de dag voorbereidt draai ik me dan nog maar een keertje om en slaap totdat ik de meiden om 06.30 u wakker ga maken. Tja, het is wel even wennen.......

Maar we vinden ook steeds beter onze weg bij het HOR en gelukkig gaan de meiden ook steeds ontspannener in de ochtend naar school. Sterre heeft het echt een paar dagen lastig gehad, maar ze lijkt nu de knop te hebben omgezet en doet goed mee in de klas. Luna is Luna.....die trekt haar eigen plan.....haha. De dag begint op school met pap, zodat alle kinderen een voedzaam ontbijt krijgen waar thuis misschien geen geld voor is. Ter verduidelijking: er zitten geen kinderen van het HOR meer op hun eigen schooltje. Ze zijn ondertussen allemaal te oud en gaan naar scholen in de buurt. De jongste van het stel is 5 en de oudste wordt bijna 18 jaar oud. Na de pap wordt er gebeden. Het HOR is op een christelijke leest geschoeid en dat klinkt door in alles wat ze doen. Ook de dagen van de medewerkers (....en de vrijwilligers) beginnen met een gezamenlijke gebedsdienst in de kapel op het terrein. Na de laatste 'amen' wordt de dag besproken met medewerkers en housemothers. Ook de lunch wordt door het HOR verzorgd, zodat de kinderen tenminste een warme maaltijd per dag krijgen. Veel van het eten wordt gedoneerd door hulporganisaties, bedrijven of particulieren.

Wij hebben ondertussen al behoorlijk wat mooie gesprekken gehad met de housemothers en medewerkers. We hebben kennelijk al wel wat van hun vertrouwen gewonnen, want ze schromen niet om dingen te vertellen. De housemothers zijn allemaal vrouwen van 50+ die letterlijk het moederschap als betaalde baan hebben. Overigens hebben ze allemaal ook nog eigen (volwassen) kinderen, maar zijn ze niet gebonden aan een partner. Elke maand hebben ze een lang weekend vrij en dan gaan ze naar hun huis in een van de townships, ook wel locaties genoemd. Tijdens de zomervakantie gaan hun HOR-kinderen vaak mee naar hun eigen woonomgeving en blijven ze daar een paar weken. Die nemen dus pas echt hun werk mee naar huis.....

Wat ons met name opviel tijdens de gesprekken met de mothers is dat ze alles voor hun kinderen (gemiddeld 6) doen, maar dat het ze aan de tijd (en geld) ontbreekt om ook gewoon leuke dingen te ondernemen. Om samen met hu surrogaat gezin wat te gaan doen. Dat bracht ons op het idee om een family battle te organiseren op het terrein. Zeg maar een zeskamp tussen de zes families. We hebben de mothers betrokken bij onze plannen en gelukkig zijn ze enthousiast. Voor ons ook een mooie gelegenheid om de oudere kinderen wat beter te leren kennen, want zij komen vaak pas thuis tegen de tijd dat onze dag erop zit. Zaterdag gaat het gebeuren en we zijn nu volop bezig met de organisatie. Aan het einde van de dag bieden we iedereen, inclusief staf en familie, een heerlijke braai aan, waar we een klein deel van het door ons ingezamelde geld aan zullen besteden.

Op advies van onze vrijwilligersorganisatie hebben we het HOR niet verteld hoeveel geld wij voor hen hebben opgehaald. Dat schept bepaalde verwachtingen en ze hebben het bij wijze van spreken al uitgegeven voordat ze het hebben. We houden onze oren en ogen goed open om te kijken waaraan we het geld het beste kunnen gaan besteden. Als we ideeen hebben gaan we daarover in overleg met de directrice. Een vrouw die weet waar ze met het HOR naartoe wil en er alles aan zal doen om dat te realiseren.

De verhalen die we soms horen zijn ook erg schrijnend. Want alle kinderen in het HOR hebben natuurlijk een 'rugzak' . Wees geworden nadat ouder stierven aan AIDS, verlaten omdat ouders drugsverslaafd waren of uit huis gehaald omdat de moeder gewoon niet goed voor ze zorgde. Maar nu hebben ze het goed, misschien wel te goed vertelde een mother ons. Ze bedoelde daarmee dat de kinderen nergens meer voor hoeven te 'vechten' zoals de andere kinderen die in de townships wonen. Maar laat duidelijk zijn dat ze in het HOR geen luxe leventje leiden, hoor! Ze kunnen elke cent hard gebruiken. Maar als je hun situatie afzet tegen de schrijnende situaties waarin andere kids vaak leven, mogen ze in hun handen klappen., De angst is dat dit hen minder weerbaar maakt in de wereld buiten het HOR, waardoor ze mogelijk makkelijker doelwit zijn voor het kwade. Dit zijn lastige vraagstukken waar ze behoorlijk mee worstelen aangezien er steeds meer tieners wonen. En misschien nog wel een groter probleem; er zijn geen vaders die als rolmodel kunnen fungeren.

Behalve met het voorbereiden van onze family battle hebben we ons de afgelopen week vooral bezig gehouden met het bieden van praktische hulp. Helpen in de keuken, opruimen van ongeorganiseerde en veel te volle opslagruimtes enz. Verder is Carmen aangehaakt bij het geven van zwemles aan de kids en gaat Dion zich bezig houden met een stukje mediatraining voor medewerkers van de vrijwilligersorganisatie Ready4Life.

Er is hier genoeg te doen en we gaan ons echt niet vervelen. Op onze Facebookpagina (@DionCarmenSterreLuna) plaatsen we regelmatig wat filmpjes omdat het medium zich er wat beter voor leent dan deze site. Maar Ook hier zullen we foto's plaatsen, hoor!

Zoals de foto's van de wilde dieren die we inmiddels hebben gespot in een van de wildparken. We waaiden bijna uit onze open Landrover, maar het blijft toch erg gaaf om op een paar meter afstand van een neushoorn met kalf te staan zonder dat er een hek tussen zit. Ook zagen we giraffen, wilde zwijnen, struisvogels, buffels, cheeta's, kudu's, wildebeesten, en natuurlijk impala's. En we zijn al meerdere keren op het strand geweest en zondag waren we bij een pinguïn-opvang, waar 15 gezond verklaarde dieren terug naar zee mochten. Leuk hoor!

Oh ja......en iedereen die echt dacht dat Carmen 's-morgens om 5 uur in de keuken staat: dat is niet waar, hoor! Dan is ze nl onderweg naar de sportschool! En dat is wel waar! Overdag is er de tijd niet voor en 's-avonds is het niet veilig genoeg om alleen over straat te gaan. De sportschool opent dagelijks ook om 5 uur de deuren en dan is het er kennelijk al snel volle bak. Mafkezen.....

Maar de strekking van dat cultuurverhaal over de keuken is overigens wel waar. Jammer genoeg vindt Carmen dat we ook weer niet zo extreem hoeven in te burgeren.