Bezoek township en de plannen voor het jeugdhonk

Net zoals bij Dion vorige week, begon deze week voor Carmen met twee dagen introductiecursus. Vaak de vraag gehad ' were is your wife?' , want ze weten niet beter dan dat we getrouwd zijn......zoals het hoort ;-) Maar los van de cursus hadden we deze week zo ieder onze eigen rode draad: bezoeken van mensen in het township voor Carmen en het bouwproject voor de hangplek voor de tieners voor Dion.

Het House of Resurrection haven is een relatief rustige en veilige haven voor ons om te werken. Het is niet de plek waar je het echte leven in een township ervaart. Het staat ook aan de rand, dus zelfs om er te komen hoeven we er niet erg diep in. Omdat we allebei toch heel benieuwd waren naar het gevoel wat je in een township hebt, hebben we gevraagd of er mogelijkheden waren een keer te gaan kijken. Het bleek dat Danique, de sociaal werkster van het HORH, samen met twee housemothers deze week op zoek zou gaan naar familie van een van de kinderen. Ze proberen hier namelijk, daar waar mogelijkheden liggen, om de kinderen in contact met familie te laten komen. Carmen mocht woensdag met ze mee op pad. Uncle Richard, een van de medewerkers van het HORH, chauffeerde de dames door het betreffende township waar hij (gelukkig) kennelijk ook veel contacten had. Dat is een prettige bijkomstigheid, omdat de acceptatie van een auto met vreemden (waaronder een blanke dame) dan meteen een stuk beter is. Ondanks dat ervaarde Carmen de rit en haar aanwezigeheid als behoorlijk overweldigend. Iedereen schreeuwt druk gebarend naar (of tegen) de auto en omdat je niet weet wat ze schreeuwen is het ook lastig om er een reële emotie aan te verbinden. Moet je er bang van worden? Zijn het bedreigingen? Schreeuwen om hulp? Dat maakt het heel onwerkelijk. Te meer omdat we natuurlijk al allerlei verhalen over de reputatie van de townships in ons achterhoofd hadden.

Omdat het onmogelijk is afspraken te maken, rijd je op goed geluk een aantal 'adressen' af, waar mogelijk familie van kinderen woont. Het is een beetje het beeld dat je kent van het programma 'Spoorloos' als de verslaggever in een afgelegen dorpje in India op zoek gaat naar de biologische moeder van een geadopteerd kind. Uiteindelijk, na tien keer een andere kant op te zijn gestuurd, komt er iemand voorbij die je kan helpen. Zo kwam Carmen terecht bij de oom van een van de kinderen. Het kwam er op neer dat ze hem vroegen of dat jongetje misschien een weekendje bij hem zou kunnen logeren, om hem weer wat meer in contact te brengen met zijn familie. De man was welwillend, wilde de jongen zeker weer zien, maar bedankte vriendelijk omdat ..........hij geen geld had om hem te eten te geven. Triest, maar hier de realiteit. Uiteindelijk werd afgesproken dat de jongen vanuit het HORH zijn eigen voedselpakketjes zou meenemen en de afspraak was een feit. Tja..... Een ander bezoek was dat aan de vader van een van de kinderen. De man had beloofd hem te komen bezoeken, maar was niet op komen dagen. En dat was kennelijk niet de eerste keer. Het belang voor zijn kind lijkt maar niet tot hem door te dringen.

Het feit dat mensen zodanig in armoede kleven dat ze amper eten kunnen kopen maakte toch wel indruk op Carmen. Ze besprak dit met de kokkin van het HORH; de vrouw die elke dag de maaltijden voor de kindjes op school maakt. Zij blijkt echter ook maar dusdanig weinig te verdienen, namelijk zo'n 70 euro per maand, dat ze vaak geen geld heeft thuis eten op tafel te zetten. Ze is dus maar wat blij dat ze op haar werk wat kan eten en dat haar kind twee keer per dag op school een maaltijd krijgt. Je kunt je het toch bijna niet voorstellen......

Het vaatdoekje thuis, wie heeft het niet! Je gebruikt het een dag, misschien twee, om je aanrecht, je fornuis en mogelijk de etenstafel even mee af te poetsen. Maar dan snel bij de was, want anders lopen de bacteriën in kolonnes van miljarden tegelijk de polonaise door je keuken. Toch? Maar het viel ons op dat in de keuken van het HORH dat doekie veel breder werd ingezet. Je doet er dagen aan een stuk de afwas mee, 'droogt' er de vaat mee af, maakt er het aanrecht mee schoon, poetst er je handen mee en tenslotte veeg je er nog even een keer mee over de borden voordat het eten erop wordt geserveerd! En we overdrijven hiermee helemaal niets! Nadat we een dit een week of drie hadden aangekeken vonden we het toch wel tijd worden om er voorzichtig een opmerkingetje over te maken? "Euh, sorry, misschien zijn wij wat smetvrezerig, enne we willen niet betweterig zijn hoor, maar wij vinden dat, zeg maar, niet zo heel hygiënisch...." Gelukkig was Fragrance, het hoofd keuken waarover later meer, het met ons eens en nam ze Carmen's aanbod om nieuwe vaat- en handdoeken te gaan kopen met twee handen aan.

Zo gezegd zo gedaan. Carmen op pad voor spullen. En niet alleen voor handdoeken, maar ook voor een fatsoenlijke messenset en een ventilator voor in het naaiatelier waar de temperatuur tot net onder het koookpunt oploopt op een warme dag. Ze werd dus vergezeld door de vrouw die verantwoordelijk is voor de logistiek bij het HORH en luistert naar de prachtige naam Fragrance Africa! Tis echt waar!

Fragrance is het type dat niet met zich laat sollen. Haar roots liggen in een deel van Bettlesdorp township waar we nadrukkelijk voor zijn gewaarschuwd om daar weg te blijven. Het is een zgn high crime zone i.v.m het vele geweld tussen rivaliserende bendes. We vertelden dit al eerder tegen Fragrance en die begreep daar helemaal niks van. Dan kon je nergens meer komen want overal gebeurt wel iets.... Ze opperde dan ook bij Carmen het idee om er een kijkje te gaan nemen, te meer omdat haar zoon en kleinkind er wonen. Natuurlijk greep Carmen deze kans opnieuw met twee handen aan. Het gezelschap van Fragrance gaf een heel geruststellend gevoel. Zij kent haar pappenheimers en heeft haard woordje wel klaar. Al vrij snel begreep Camen de sfeer in de wijk, toen ze voorbij een plek reden die door de politie was afgezet. "Daar lag dus een lijk" , zie Fragrance nuchter. Ze nam Carmen mee naar haar kleinkind, die woont bij haar andere oma. Dit is overigens een heel normaal fenomeen hier; kinderen worden vaak opgevoed door grootmoeders. Ze woonden in een klein, armoedig huisje, maar nog enigszins acceptabel. Maar al eerder vertelde Fragrance ons over haar zoon, de vader van het meisje, die verslaafd is en kennelijk niet geholpen wil worden. Ze liet Carmen zien waar hij 'woonde'. Hij was er niet, maar hij had aan de zijkant van een of ander krot een zeil gespannen als dak en een deken opgehangen als deur/muur en dat was zijn 'huis'. Binnen lag een vieze, stinkende matras. Diep, diep triest. Dieper kun je niet zinken, de laatste halte voor de dood. Pffff, pittig hoor.

Dion's week stond in het teken van het project Jeugdhonk. Inmiddels zijn we zover dat we er van overtuigd zijn dat het een financieel haalbaar idee is en hebben we besloten er voor te gaan. Het komt er op neer dat we een oude houten schuur gaan renoveren en uitbouwen tot een jeugdhonk voor de oudere kinderen bij het HORH. Er komt een pooltafel in die ze al hebben maar door ruimtegebrek in de opslag staat. Verder denken we bv. aan een dartbord en natuurlijk een zithoek. Dion is daarvoor met Edmond op pad geweest. Edmond is de man van juffrouw Jolanda (de juf van Sterre en Luna) en hij maakt zich bij het HORH nuttig omdat hij zonder werk is komen zitten. Een sympathieke, hardwerkende vent die je er graag bij hebt, zeg maar een soort opa Leo ;-) We zijn op pad geweest voor prijzen van hout en dakbedekking en we hebben al vele gesprekken gevoerd over de uitvoering. Met name de bestaande constructie baart wat zorgen. Het houten hok wordt de 'windy house' genoemd, waarschijnlijk omdat het door de harde wind gedeeltelijk schuin is komen te staan. Het fenomeen doet zich echter voor dat de dakconstructie er wel loodrecht bovenop is blijven staan. Maar afijn, we denken daar de oplossing wel voor te hebben gevonden. Ik heb er al een eerste tekening aan gewaagd hoe het eruit moet komen te zien. 22 april 2017 moet het wat ons betreft klaar zijn!

We hebben de kinderen verteld over onze plannen voor een jeugdhonk en ze waren heel enthousiast. We hebben hun hulp gevraagd en dat hebben ze toegezegd. Zo gaan we niet al het benodigde hout kopen, maar een deel gaan we zelf kappen op de grond van Edmond's familie. Kijken of we ze daar ook voor gemotiveerd krijgen......